Dışarıdan Kurtarıcı Bekleyen Muhalefet: Türkiye’de İktidar Olmanın Yolu Sandıkta mı, Washington’da mı?
Türkiye siyasi tarihine bakıldığında, ana muhalefetin en büyük zaafı, kendi iç dinamikleriyle iktidara yürüyememesi ve sıklıkla “dış destek” beklentisi içine girmesidir. 1950’lerden bu yana süregelen bu zihniyet, CHP’yi ve diğer muhalefet odaklarını zaman zaman “yerli ve milli” siyaset üretmekten uzaklaştırmış, onun yerine “Batı’dan onay alma” refleksine mahkum etmiştir.
1950’den Bugüne “Amerika Bize İktidarı Versin” Anlayışı
1950’lerde Adnan Menderes’in DP’sine karşı CHP’nin ABD ile ilişkileri, Soğuk Savaş döneminde “komünizm tehdidi” üzerinden şekillenmişti.
1960 Darbes sonrasında CHP’nin “Amerikan yanlısı” reformist kimliği, 1970’lerde Ecevit’le kısmen değişse de, 12 Eylül darbesiyle birlikte yeniden Batı’ya endeksli bir siyaset hâkim oldu.
1990’larda ve 2000’lerde Tansu Çiller’den Bülent Ecevit’e, Deniz Baykal’dan Kemal Kılıçdaroğlu’na kadar muhalefet, ABD ve AB ile ilişkilerini bir “meşruiyet aracı” olarak kullandı.
Bugün gelinen noktada, ana muhalefetin söylemleri hâlâ “Batı’dan gelecek bir kurtarıcı” beklentisiyle şekilleniyor. “Amerika gelsin, biz iktidar olalım” mantığı, seçmen nezdinde ciddi bir güven sorunu yaratıyor.
Türkiye’de İktidar Olmanın Yolu: Sandık mı, Dış Destek mi?
Seçim kazanmanın temel kuralı, halkın gerçek sorunlarına samimi çözümler üretmek ve yerelde güçlü bir siyasi örgütlenmeye sahip olmaktır.
Ancak ana muhalefet, son yıllarda seçim stratejisini “Erdoğan karşıtlığı” ve “uluslararası kamuoyuna şikayet” üzerine kurdu. 2023 seçimlerinde “ittifak siyaseti” ile iktidara yaklaşsa da, kendi tabanını genişletmek yerine dış faktörlere bel bağlaması, seçmen nezdinde inandırıcılığını zedeledi.
ABD veya AB’den gelecek bir “yeşil ışık” beklentisi, Türk siyasetinde artık işe yaramıyor. Halk, “dış güçlerin desteğiyle iktidar olmaya çalışan” bir muhalefete güvenmiyor.
Muhalefetin Çıkış Yolu, Yerli, Milli ve İnandırıcı Siyaset
Türk seçmeni, artık hamasi nutuklardan çok, ekonomik krize çözüm, adil yönetim ve özgürlüklerin genişletilmesi gibi somut vaatler istiyor.
Dış politikada “Amerikancı” bir çizgi yerine, bağımsız ve Türkiye’nin çıkarlarını önceleyen bir duruş, muhalefete daha fazla oy kazandırabilir.
En önemlisi, muhalefetin kendi içindeki kısır çekişmelerden kurtulup, geniş toplumsal kesimlere hitap eden bir dil geliştirmesi gerekiyor.
Türkiye’de iktidar olmanın yolu, Washington’dan gelecek bir “onay” değil, Anadolu’nun sokaklarında, kasabalarında ve köylerinde kazanılacak siyasi mücadeleden geçer. Muhalefet, eğer gerçekten iktidara talipse, “dışarıdan kurtarıcı” beklentisini bırakıp, halkın güvenini kazanacak yerli ve milli bir siyaset üretmek zorundadır. Aksi takdirde, sandıkta değil, sadece Batılı büyükelçiliklerin raporlarında “alternatif” olarak kalmaya devam edecektir.